اسم مشهد كه مي آيد قصه فرق مي كند،

بخصوص اگر بعد از يك ماه روزه داري باشد، كه بشود عيد فطرت را با بوسه بر روي سنگ فرش هاي باب الجواد افطار كني...

اگر ورودت به آستان شمس الشموس از باب الجواد باشد كه فبها المراد، اگر مناجات سحر حرم از بلندگوهاي صحن رضوي پرده ي گوشت را بنوازند كه خوشا به حالت، اگر اذان صبح را صحن گوهر شاد، كنار حوض باشي و فواره ها به رقص آمده باشند كه ديگر هيچ، اذان گو هم كه موذن زاده باشد، دلت مي رود تا ثريا...

اما همه ي حرف اينجاست؛

رفتن يا نرفتنت، بردن يا نبردنت، ديدن يا نديدنت، اينكه بالاي سر زيارت نامه مي خواني يا بعد از نمازت برمي گردي و پشت به قبله سلام مي دهي...

به خودم كه نگاه مي كنم، به اندازه ي همه ي دنيا مايوس مي شوم.

به آغوش گشاده ي امام الرئوف كه نظاره مي كنم، غرق در شور و شعف مي شوم، يك جهان اميد مي شود دلم و وعده مي دهد خودش را خاك پاي زائر شدن...

سر و كارت با كريم كه باشد، كفران نعمت است فكر نبردنت؛ نرفتنت...

به ياري خدا و دعوت حضرتش رفتني هستم،

زيارت خواهيم كرد همديگر را، بعد از باب الجواد، كنار حوض، پاي تابلوي اذن دخول؛

اادخل يا الله، اادخل يا رسول الله...

* نویسنده : ابوالفضل رهسپار عباسی

این سخن امام حسین(ع) راخطاب به آقایونی میگذارم که اهل سازش نا قهرمانانه اند و استعدادهای کشورمون رو قبول ندارند و در برابر غرب خود باخته اند و ثانیه به ثانیه 100 درجه برعکسه حرفهای رهبر عزیز رو به مردم میخورانند.

امام حسین (ع):أَلَا وَإنَّ الدَّعِيَّ ابْنَ الدَّعِيِّ قَدْ رَكَزَ بَيْنَ اثْنَتَيْنِ: بَيْنَ السِّلَّه وَالذِّلَّه؛ وَهَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّه
آگاه باشید همانا زنازاده پسر زنازاده مرا بین دوکار مخیر گردانید،بین شمشیر کشیدن و خواری چشیدن و به دور باد که ما تن به ذلت دهیم

* نویسنده : ابوالفضل رهسپار عباسی

سلام،تا ماه رمضان یکی دو روز مونده. خوش به حال اونی که از رجب خودشو آماده این ضیافت کرده. متاسفانه کلمه ضیافت در ماه رمضان ما  رو یاد سفره های تجملی و زولبیا و بامیه لحظه افطار میندازه...

نه هرگز،منظور از ضیافت چیز دیگه است.بعضیا تکیه به روایات میکنند،مثلا این روایت که خواب روزه دار در رمضان ثوب داره. درسته ثواب داره ولی شرایطی داره نه اینکه ما کل روز رو بخوابیم.اینجوری باشه که انسان کل عمرش خوابه!!!!!

حضرت محمد(ص):رمضان ماهى است كه ابتدايش رحمت است و ميانه ‏اش مغفرت و پايانش اجابت و آزادى از آتش جهنم.

ضیافت یعنی لحظه اذان صبح با وضو،ضیافت یعنی دعای سحر،ضیافت یعنی ختم قرآن،ضیافت یعنی آشتی با عزیزان در این ماه برای رضایت خدا ضیافت یعنی ((یا علی و یا عظیم یا غفور و یا رحیم........))

پس چه خوبه که در این ماه روابط اخوت رو قوی کنیم،دل ها رو صفا بدیم و با قرآن و اهل بیت (ع) انس بگیریم. بعضیا در ماه محرم هر کاری میکنن تا به ثواب برسند مثل سقا شدن،زنجیرزنی،سینه زنی و شایدم یه سری کارهای افراط گونه،ولی آی بعضیا مگر امام حسین(ع) برای خدا و نماز و امر به معروف و نهی از منکر قیام نکرد!!شما که در محرم خودتونو به بهانه ی امام حسین(ع) به هر در و دیواری میزنید چرا در رمضان برای خدای امام حسین(ع) کاری نمیکنید!؟نمازقضا،نماز جماعت،قران،کتب عرفانی خواندن کجا رفته!!!

امام حسین(ع):هركس خداوند متعال را با صداقت و خلوص، عبادت و پرستش نماید; خداى متعال او را به بهترین آرزوهایش مى رساند و امور زندگیش را تأمین مى نماید.

تفکرتون رو به سمت خدا نمیبرید!!؟؟ مگر خداوند در قرآن نمیفرماید:افلا یعقلون؟ چرا تدبر نمیکنید؟؟؟؟

متاسفانه بعضیا امام حسین رو قبول دارند ولی کمترین توجه رو به خدای امام و خدای جهان آفرینش میکنند؟

ألم یأن للذین آمنوا أن تخشع قلوبهم لذکر الله  _{حدید / 16}
آیا وقت آن نرسیده که ایمان آورندگان ، قلبشان برای یاد خدا نرم و آرام شود؟

فرهنگ در جامعه امروزه ،  یعنی آنکه ذهنیتهای حاکم بر شخصیت انسان که رفتارهای او را به جهت دهی می کند.

مسائل فرهنگی باید با دل سوزی عمیق و همراه با دانش مربوطه و استفاده از خبرگان فرهنگی و کارشناسی بررسی گردد

.

بشر در وظیفه و قبول تلاش و تکاپو و زحمت است که میتواند به پیروزی و غایت نهایی برسد.(چکیده ای از کتاب دغدغه های فرهنگی که از سخنان رهبریست ، با اندکی تلخیص)

باید توجه داشته باشیم که فضای سایبری امروزه اصلی ترین مکان برای تهاجم و تدافع فرهنگیست برای همینه که آقا فرمود که امروزه فضای مجازی به اندازه انقلاب اسلامی اهمیت دارد...

سال 87 در چنین روزی بود که بنده ی حقیر به همراه جمعی از دوستان دانشجو، به زیارت سرزمین وحی مشرف شدیم. آنچه میخوانید بخشی از خاطرات این حقیر در روز 12 و 13 رجب آن سال می باشد:

ساعت حدود ۲بعد از نیمه شب بود که با صدای روحانی خوش صوت کاروان از خواب بیدار شدیم. از زمزمه های بچه ها متوجه شدم که به مدینه رسیدیم...

توي صحن و حرم هاي ائمه ي هدي عليهم السلام كه مي روي، هر كدام حال و هواي خاصي دارد. دريافت اين حس و حال با كمي تفاوت را، توي خيلي ها مشترك ديده ام.

بقيع يك جور، مسجد النبي جور ديگر، سامرا با طعم غربتي متفاوت، كاظمين بهجتي خاص، مشهد متفاوت تر و ايوان نجف كه عجب صفايي دارد.

هنوز كه هنوز است مانده ام آنها كه مشرف مي شوند صحن و حرم اميرالمومنين عليه السلام، چطور دلشان مي آيد مفاتيح را ختم كنند و از ايوان نجف چشم بپوشند.

وارد صحن اميرالمومنين عليه السلام كه مي شوي، بخصوص اگر براي اولين بارت باشد كه ميهمان شاهنشاه ملك و ملكوت و مي شوي، جلوه ي جبروتي مولا دوره ات مي كند، نا خودآگاه به خاك مي افتي مقابل عظمت ابوتراب.

سر كه برمي داري حقارت وجودت را بيشتر مي بيني مقابل جمع كوچكتر هايي كه هر كدام اقيانوسي بوده اند.

شيخ اعظم-شيخ مرتضاي انصاري، سيد ابوالحسن اصفهاني، ابوالقاسم خوئي، مقدس اردبيلي، ميرزاي نائيني، آخوند خراساني، علامه حلي، محدث نوري، شيخ عباس قمي و ...

اگر نبود دست نوازش مولا، از همان باب الساعه عقب عقب برمي گشتي كه كسي را ياراي مصاف با عظمت اين وجود نيست...

آخرنوشت :

1 . سفير انگليس آمده بود خدمت سيد ابوالحسن اصفهاني و مقداري پول داده بود به آقا و گفته بود اين را خرج فقراي نجف كنيد. آقا هم از زير پر تشك، بيشتر از آن گذاشته بودند روي پول سفير و گفته بودند اين را ببريد خرج فقراي انگليس كنيد. بعدا سفير گفته بود؛ سيد ما و دولت انگليس را يكجا خريد...(اوصاف بقيه را از حاجاقاي باطني بپرسيد)

2 . روز پدر رو به همه ي باباهاي دنيا، باباهاي شهيد و باباهاي هيات قاسم تبريك مي گم.

3 . فردا بهانه ي خوبيه براي دست بوسي باباها،براي ماكه خجالت مي كشيم يا كلا زير بار نمي ريم.

4 . اگر هديه ي بدرد بخور نمي گيريد، لااقل سنت حسنه ي قديمي ها را فراموش نكنيد. (خريد جوراب يا روم به ديوار، لباس زير)

5 . بخوانيد كتاب زيباي "علي از زبان علي" نوشته ي دكتر سيد جعفر شهيدي را.

به جاي مقدمه : در روايتي به نقل از اميرالمومنين عليه السلام آمده است؛ "مَن عَلَّمَنی حَرفاً فَقَد صَیَّرَنی عَبداً".

و ترجمه ي تحت الفظي اش مي شود، "هرکس مرا نکته ای آموزد، بنده خویش ساخته است".

بحث اين نكته بماند كه چون فقط رسول اكرم و ذات ربوبي حق معلم اميرالمومنين بودند، حضرت ادب بندگي مقابل باري تعالي و رسول معظمش بجا آوردند.

از اين مهم كه بگذريم،هر كس كه نكته اي بياموزدمان، طوق بندگي گردن مان انداخته است.

پس اولا بايد ببينيم شاگرد چه كسي شده ايم، چه باري به هر جهت و يا چه رسما؛

و ديگر اينكه ادب استاد – شاگردي را در محضر استاد رعايت كنيم.

و اما بعد؛

بنده ي حقير از طرف خود و ساير دوستان هيات نوجوانان قاسم ابن الحسن عليه السلام، مراتب تشكر و تكريم و سپاسگزاري را به محضر حضرت استاد گرانقدر، جناب حجه الاسلام سيد مهدي باطني دام عزه كه حقا حق استادي گردن اين كمتر از كم و ساير دوستان هيات دارند را عرضه مي دارم و از ساحت حضرتش بخاطر تحمل مصائب، سختي ها و به جان خريدن خطرات و رنج سفر در طول اين سالها، از خداوند قادر حكيم خواهانم كه خود از جناب حضرت استاد، تشكر نمايد كه به قول سعدي عليه الرحمه :

از دست و زبان که برآید            کز عهده ي شکرش به در آید

بنده همان به که ز تقصیر خویش       عذر به درگاه خدای آورد

و در ادامه تشكر ويژه دارم از تمامي عزيزاني كه در كسوت مربي در هيات نوجوانان حضرت قاسم انجام وظيفه مي كنند، بزرگواراني كه كمابيش از مشكلات و درگيري هاي روزمره و ضيق وقتشان آگاهم، ولي همچنان بانشاط و قبراق در كنار دوستان نوجوان حضور دارند و يار و غمخوار و رفيق گرمابه و گلستان عزيزان مان هستند.

سروران و نور چشمانم : كربلايي حسين رباني، كربلايي سعيد قدسي، كربلايي حسين شريعت، كربلايي حسين ملك احمدي، كربلايي ميثم قرباني، كربلايي سيد مهدي روحاني، كربلايي مهدي احمدي، كربلايي محمد برنجيان (استاد شخصي بنده در حوزه ي تواضع و اخلاص) و كربلايي مصطفي قديري.

دست بوس همه ي عزيزانم هستم...

ليله الرغائب كه گذشت. در باقي مانده ي ايام و ليالي ماه خدا به ياد هم و دعاگوي همديگر باشيم...