بیمارستان صدوقــی ، بعد از عمل جراحی ، با آن حال بدی که داشت ، خودش ، خودش را مرخص کرد.

چاره اش یک دست لباس بود که گیر آورد.

توی سپاه که رسید و ماشین خواست ، همه مات و مبهوت مانده بودند . راضی شان کرد و پیکان را گرفت. تا داران، اما بیشتر نتوانست برود.

مهم نبود، پیکان خراب را گذاشت همان جا و پرید پشت یک تویوتا. اما تویوتا هم از راه نرسیده چپ کرد. سرپا که شد، ایستاد کنار جاده برای ماشین ها دست تکان میداد . ول کن معامله نبود. آخرش هم با اتوبوس خودش را رساند منطقه..

عملیات بدر؛شرق دجله،پنج کیلومتری دشمن.صدای همه درآمده بود؛فرمان ده های ارتش،فرمان ده های سپاه،که«چرا صیاد آمده این جا؟ببریدش عقب.این جا هرآن احتمال خطرهست.بیخ گوش دشمن که جای فرمان ده نیروی زمینی ارتش نیست.»

خودش گوشش بده کار نبود.فرمان ده ها و نیروها هم ول کن نبودند.

دست آخربغلش کردند و به زور انداختنش توی قایق.پرید بیرون،با همان لباس نظامی و کلاه آهنی و قمقمه و تجهیزات شنا کنان آمد سمت ساحل.

همه دور هم نشسته بودیم.اصغر برگشت گفت«احمد،تو که کاری بلد نیستی. فکر کنم تو جبهه جاروکشی می‌کنی،ها؟»
احمد سرش رو پایین انداخت،لب خند زد و گفت«ای… تو همین مایه ها.»
از مکه که برگشته بود،آقای فراهانی یک دسته گل بزرگ فرستاده بود در خانه.یک کارت هم بود که رویش نوشته شده بود تقدیم به فرمانده رشید تیپ بیست و هفت محمد رسول الله،حاج احمد متوسلیان