اسم مشهد كه مي آيد قصه فرق مي كند،

بخصوص اگر بعد از يك ماه روزه داري باشد، كه بشود عيد فطرت را با بوسه بر روي سنگ فرش هاي باب الجواد افطار كني...

اگر ورودت به آستان شمس الشموس از باب الجواد باشد كه فبها المراد، اگر مناجات سحر حرم از بلندگوهاي صحن رضوي پرده ي گوشت را بنوازند كه خوشا به حالت، اگر اذان صبح را صحن گوهر شاد، كنار حوض باشي و فواره ها به رقص آمده باشند كه ديگر هيچ، اذان گو هم كه موذن زاده باشد، دلت مي رود تا ثريا...

اما همه ي حرف اينجاست؛

رفتن يا نرفتنت، بردن يا نبردنت، ديدن يا نديدنت، اينكه بالاي سر زيارت نامه مي خواني يا بعد از نمازت برمي گردي و پشت به قبله سلام مي دهي...

به خودم كه نگاه مي كنم، به اندازه ي همه ي دنيا مايوس مي شوم.

به آغوش گشاده ي امام الرئوف كه نظاره مي كنم، غرق در شور و شعف مي شوم، يك جهان اميد مي شود دلم و وعده مي دهد خودش را خاك پاي زائر شدن...

سر و كارت با كريم كه باشد، كفران نعمت است فكر نبردنت؛ نرفتنت...

به ياري خدا و دعوت حضرتش رفتني هستم،

زيارت خواهيم كرد همديگر را، بعد از باب الجواد، كنار حوض، پاي تابلوي اذن دخول؛

اادخل يا الله، اادخل يا رسول الله...

هنوز چراغ ها خاموش نشده است و هنوز مداح شروع نكرده، صداي هق هق بچه ها شنيدني ست و لرزش شانه هايشان ديدني.

سيد مهدي باطني ادامه مي دهد : "روز عاشورا مرتب به امام اصرار مي كردند كه جنگ را شروع كنيد و امام هم مي فرمودند كه صبر كنيد. تعبير از من است. چشم براهم و منتظر. مي آيد...  حر از راه رسيد. سربزير و شكسته... و امام كه فرمودند : ياحر ارفع راسك. و اين نداي حسين به همه ي آدم هاست. آنهايي كه گرد و خاك كمي سياهشان كرده است. ابيعبدالله اوراقي ها را مي خرند و تعمير مي كنند و سالم تحويل ميدهند..."

صداي هق هق بيشتر شده و سمفوني نامنظمي را موجب مي شود كه از اتفاق شديد هم به دل مي نشيند.

روح الله مداح خودماني و سربزيرمان مجلس را تحويل مي گيرد و مي سپارد به دست هاي علي اصغر و اين شاهزاده چه ها كه با دل هيات پسر عمو نمي كند. انگار خيلي هواي پسر عمو و هياتش را دارد... و بعدتر دست ها بالا مي رود و پايين مي آيد و ضرباهنگ دست وسينه ملائك را به وجد مي آورد و حالا تا كيلومترها آن طرف تر جا براي نشستن نيست. عطر بوي سيب همه جا را پر كرده است و ملائك را مست و بالهايشان كه زير پاي بچه هاي هيات پهن شده است...

باشد قرار و وعده ي ما جنه الحسين

اينجا براي سينه زدن جايمان كم است...

صدای پای رمضان به گوش میرسد.

باز خدای من ، همان که ما را از جنینی خرد و کوچک به اینجا رساند همه مان را دعوت کرده است.

همان که به من و شما اجازه داد معنای عشق را میان دوستان و هم هیئتی هایمان بفهمیم.

و اوست بخشنده..................

ما در زمینش نمک خوردیم و با گناهانمان نمک دانش را شکستیم ولی او ما را رها نکرد.

باز خالق من به ما میگوید همه ی گناهانتان را می بخشم.

خدایا! تو مرا به همین راحتی می بخشی؟!

ندا می آید:مگر رحمت مرا فراموش کردی؟!

و رمضان می آید....

رمضان می آید تا باران رحمت خدا گرد و غبار جهل را از میان بردارد.

و تو!

کاری بکن تا شرمنده اش نشوی

بیا و امسال زبانت را به روزه وادار کن و ببین چه شاهکاری میشود.

با دل و زبان روزه یک بچه هیئتی سالم هستی !

آنقدر شده است كه جيب هايم پر از پول بوده است و پاي اتوبوس رفته ام و راهي نشده ام و آنقدرتر بوده كه آهي در بساط نداشته ام و رفته ام به پابوسش شاهانه. هميشه تا اتوبوس و قطار و هواپيما راه نيفتاده؛ دلم آرام نشده.

ايندفعه را نمي دانم. بين خوف و رجا گير كرده ام .بين مي شود ونمي شود.

فقط مي دانم دلم برايش تنگ شده است. همين و بس.

... و صداي عليرضاي افتخاري در گوشم مي پيچد كه؛

چون آهوي گمگشته به هر گوشه دوانم

تا دام در آغوش نگيرم نگرانم!