مامانا بخونند؛ باباها هم

يكي از پنجشنبه هاي بهمن 89 است كه طبق معمول راهي هيات مي شوم. نزديك در ورودي هيات نشسته ام كه مادري مرا مي خواند و بعد از سلام و عليك مي گويد كه به سختي هيات را پيدا كرده است و از من مي خواهد پسرش را كه كمي هم خجالتي است به هيات دعوت كنم. سرازيري جلوي در هيات را بالا ميروم كه با پسري 13 ساله با ظاهري نه چندان متعارف روبرو مي شوم. داخل اتوموبيل مادر نشسته است. دستش را مي گيرم و بعد از اينكه كمي سر به سرش مي گذارم، به درب ورودي هيات راهنمايي اش مي كنم.

مادر نه اينكه خوشحال باشد، نه ؛ به شدت خوشحال است. مادر ابراز اميدواري مي كند كه تك پسرش پابند هيات شود و بعد پياز داغش را زياد مي كند كه دوست دارم پسركم شبيه شما شود و بماند كه ما مي خواستيم شبيه ديگري شويم و نشد و ...

با پيگيري ها و تماس هاي پي در پي، پسرك چند هفته اي را هر چند با تاخير مي آيد و مادر عنوان مي كند كه پسرك پنجشنبه ها Interchange مي خواند.

آمدن ها يك در ميان مي شود تا به اردوي اسفندماه هيات مي رسيم و تماس مي گيرم و مي گويم كه اين فرصت، بهترين زمان ارتباط گرفتن پسرك است با هيات- و بچه هاي هيات- و ادامه ي راه ...

اما از بد حادثه اين هفته پسرك امتحان مبتكران دارد و نمي تواند بيايد و و اگر بيايد ابتكارش فوت مي شود و ...

و ... ديگر پسرك در هيات ديده نمي شود.

به ياد مي آورم ذوق و شوق مادر را كه تنها پسرش را آورده بود تا هياتي شود و به دور از خسران عصر ودهر به پسرش ببالد كه بوي هيات مي دهد و ...

اما اگر اين Interchange و Passage و مبتكران و تيزهوشان و كانون بي فرهنگ آموزش و كلاس بسكتبال و پيانو و ايروبيك و هزار كوفت و زهره مار ديگر بگذارد تا كمي و فقط كمي به فكر فرو رويم كه چه را فداي چه مي كنيم و فرزندانمان را نه به اندك سرمايه، كه به ثمن بخس مي فروشيم و حواسمان نيست گرگ هاي تا دندان مسلح قرن 21 از هوا و زمين و يمين و يسار دوره مان كرده اند و چاله و چاه بسيار است و ما خوشحاليم كه كودكمان به سگ مي گويد، Dog و اتومبيل BMW 2012 را مي شناسد و مي تواند با گوشي صفحه لمسي اش بازي كند و ...